دیازپام

چهار زانو نشسته  بود،موهای فرِ نیمه خیسِ تازه از حموم بیرون اومده،بافت گشاد .سرشو روی پتوی کُپه شده فشار میداد و بی صدا اشک صورتشو خیس میکرد صدای کافه آفاق که پلی نبود ولی صداش تو گوشش بود. 

در جا میزنم. سرسام گرفتم. با سکوت روزه ی فریاد گرفتمای وای به حال من بی تو تلف شدم. پر پر زدم ولی پرواز بلد شدم !

 

رفتارهای شخصیتی من داره مثل مردها میشه. یعنی احساس میکنم باید غرور داشته باشم و از کسی پول نگیرم،برای خونه کنم،نزارم کسی اشکامو ببینه، مشکلاتمو برای کسی تعریف نکنم و حتی اگه قوی نباشم، تظاهر کنم که قوی ام! چون من دارم برای زندگیم تلاش میکنم. ولی خب اسمش رو میزارم دخترِ مستقلی که ایستاده و دستاش جلوش روی همه و داره زندگیو،آدمارو ،اتفاقاتو نگاه میکنه. پشت هر دختر مستقلی یه دختر خسته وجود داره که به ظاهر خوب بودن براش همه چیزه، اما هیچوقت حاضر نیست